معرفی و دانلود فصلنامه صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار

معرفی فصلنامه صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار

فصلنامه صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار نوشته‌ی ابراهیم موسی‌پور، مسئله‌ی رنج را از نگاه مولانا موشکافی می‌کند. او آموزه‌های مولوی را دست‌مایه‌ای برای گذر از بحران‌ها و رسیدن به ساحلِ آرامِ موفقیت و خوشبختی قرار می‌دهد و با نگاه به اشعار این شاعر بزرگ ایرانی، پرسش‌های فلسفی را پاسخ می‌گوید.

درباره‌ی فصلنامه‌ صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار

بیتِ «رنج مهمان تو شد، نیکوش دار»، سروده‌ی مولوی، یکی از روشن‌ترین پاسخ‌ها به مهم‌ترین پرسش بشر است؛ چرا رنج می‌کشیم و فایده‌ی این زندگی چیست؟ ابراهیم موسی‌پور در مقاله‌ی خود در فصلنامه‌ی صوتی نگاه آفتاب، رنج و بحران‌ها و دوراهی‌های انسان را امری ریشه‌د‌ار در سرگذشت گونه‌ی بشری می‌داند و معتقد است که بینش، دانش، روش و تجربه‌ی چندهزارساله‌ی بشر سرلوحه‌ای خواهد بود برای موقعیت‌هایی که انسانِ امروز با آن‌ها مواجه می‌شود. باید بدانیم که در دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم، هیچ چیزی تازه نیست؛ به این معنی که با وجودِ تجربه‌های منحصربه‌فردی که هرکدام از ما داریم، موقعیت‌هایی که در آن‌ها گیر می‌افتیم، کم‌وبیش شبیه به یکدیگر هستند. ما انسان‌ها همواره میراثی عظیم از پیشینیان در دست داریم که در بحران‌ها و موقعیت‌های مختلف زندگی می‌توانیم از آن یاری گیریم.

فصلنامه‌ی صوتی نگاه آفتاب – شماره‌ی اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار، مولانا، حکیم و عالم بزرگ را الگویی برای خوب زیستن و مواجهه با رنج‌های زندگی قرار می‌دهد و به مخاطب یادآور می‌شود که نیرویی که از چنین عارفی می‌تواند بستاند، بسیار بزرگ‌تر از نیرویی است که به تنهایی در اختیار دارد. ابراهیم موسی‌پور هم‌جواری با چنین روح بزرگواری را برای کنار آمدن با سوانح زندگی، امری واجب و ضروری قلمداد می‌کند.

مولوی آن روح بزرگی است که می‌توان با او در ارتباط بود و از سرچشمه‌ی وجودش، آبی گوارا نوشید. به واسطه‌ی فرهنگ مشترکی که با مولانا داریم و آشنایی با زبانِ نه‌چندان پیچیده‌اش، هم‌نشینی با او کاری سهل و آسان به نظر می‌آید. نگاهی که مولانا به مسائل روزمره و نیازهای انسانی دارد، نه آنچنان از موضع بالاست که توان فهم و درک را از ما بگیرد و نه آنچنان محدود است که بخش کوچک و منحصربه‌فردی از مسائل را در بر گیرد. گرچه قرن‌ها از زمان حیات مولوی گذشته، اما بشر از آن زمان تاکنون الگویی ثابت را در پاسخ به نیازهایش و رسیدن به اهدافش اتخاذ کرده و این نشان‌دهنده‌ی ذات یکسانی است که جوهره‌ی بشریت را تعریف می‌کند. هم‌نشینی با مولوی زمانی محقق می‌شود که آثار او را گفت‌وگویی شخصی و دونفره قلمداد کنیم که برای رفع بحران فعلی‌مان سودمند است؛ ما در این نوع خوانش از اشعار او نه به دنبال معنی کلامش، بلکه در پی کشف دلالت سخنان او در جهان خود هستیم.

مولوی در بخش اعظمی از اشعار خود به مسئله‌ی رنج پرداخته است. ابراهیم موسی‌پور نیز در مقاله‌ی رنج مهمان تو شد، نیکوش دار ، نگاهش را معطوف به رویکرد مولانا نسبت به مفهوم رنج کرده است. مولانا تحمل رنج را مقدمه‌ای برای کسب موفقیت‌های بعدی دانسته است و این حرف در دنیای امروز به موفقیت‌های استراتژیک دلالت دارد. این آموزه‌ی مولوی با اینکه در اصل در حوزه‌ی اخلاق مطرح شده، در حوزه‌ی راهبردهای زندگی روزانه در زمینه‌ی مشاغل به ما یک پیشنهاد تأمل‌برانگیز ارائه می‌کند. در حوزه‌ی مدیریت رفتاری زندگی روزانه و دست یافتن به رویه‌ای کارآمد در مواجهه با دیگران، مولوی انبوهی از راهکارها، روش‌ها و توصیه‌ها را به دست می‌دهد. به‌عنوان مثال برای موقعیت‌های بروز خشم، ده‌ها نکته‌ی بسیار مهم در آثار مولوی آمده که تنها به بخشی از آن‌ها در درس‌های اخلاقی توجه شده است. در نهایت می‌توان گفت که با تفکر در آثار مولانا، می‌توان نکات راهبردی زیادی را در موقعیت‌های روزمره‌ی زندگی به کار گرفت تا از سردرگمی و گم‌گشتگی رهایی یافت و بهترین نتیجه را با اتکا به تجربه‌ی حکیمی بزرگ رقم زد.

گوش سپردن به فصلنامه‌ی‌ صوتی نگاه آفتاب – شماره‌ی اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار که نشر صوتی نوین کتاب گویا آن را عرضه کرده است، نکات فراوانی از اندیشه‌های مولانا در باب اخلاق، اختیار مخاطبین قرار می‌دهد.

فصلنامه‌ صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار برای چه کسانی مناسب است؟

اگر مایلید به گنجینه‌ی ارزشمندِ اندیشه‌های مولانا دست پیدا کنید، شنیدن این فصلنامه‌ی صوتی بر شما واجب است.

در بخشی از فصلنامه صوتی نگاه آفتاب – شماره اول: رنج مهمان تو شد، نیکوش دار می‌شنویم

گاوی یا خری بی‌محابا، بدون رعایت شأن و شخصیت زمین، بدون در نظر گرفتن موقعیت، بدون توجه به جایگاه‌ها و حرمت‌ها و آداب و ادب، سرگین بر رخ زمین می‌اندازد و بی شرم و آزرمی راهش را می‌گیرد و می‌رود. اما زمین آن سرگین را جذب می‌کند و با آن گیاهان و ریاحینی را که در دل خود دارد، پرورش می‌دهد. در این صورت، همان گاو یا خر، اگر مدتی بعد گذارش به آن نقطه بیفتد، چه خواهد دید؟ اگر هدفش آلودن روی ماه زمین بوده باشد، می‌بیند که موفق نبوده است و آن بی‌شرمی‌ای که در حق زمین کرده، کارآمد نبوده است، و چه پاسخی بهتر از این؟ چه سیلی‌ای بر گوش بدخواه شما از این محکم‌تر است که ببیند لطمه‌ای که خواسته به شما بزند، بی‌اثر بوده که هیچ، مایه‌ای شده برای یک موفقیت و خلق زیبایی.