شهریور 7, 1401
لقب کامل شمس یعنی شمس‌الدین تبریزی به معنی خورشید دین است و اهل تبریز و مولانا در غزلیات خود به نام او اشارات و تلمیحات فراوان کرده است. شمس‌الدین احمد افلاکی نویسنده تذکره مناقب‌العارفین نام کامل شمس را «شمس الدین محمد بن علی بن ملک‌داد» ذکر کرده و آورده است که القاب پرطنطنه و خطابات تکریم‌آمیز در جامعه ادبی دوره میانه واجب بوده و درباره شمس هم به همین شیوه رفتار می‌کرده‌اند.
فریدون بن احمد سپهسالار در رساله‌اش (رساله سپهسالار) القاب تکریم‌آمیزتری به شمس بخشیده است؛ از جمله «سلطان اولیاء و واصلین، تاج محبوبين، قطب عارفين، فخر موحدین، نشانه برتری آخرین بر اولین، دلیل خدا بر مؤمنین، وارث پیمبران و مرسلین، مولانا، …» و بسیاری القاب دیگر که کمتر متداول بوده است. از جمله «بحر رحمت، خورشید لطف خسرو اعظم، خداوند خداوندان اسرار، سلطان سلطانان جان، نور مطلق و …»
منابع:
۱.دین لوییس، ف. (1384)، مولانا دیروز تا امروز، شرق تا غرب؛ حسن لاهوتی
۲.موحد، م‌ع. (1398)، باغ سبز گفتارهایی دربارۀ شمس و مولانا
۳.موحد، م‌ع. (1375)، شمس تبریزی
